Kwantum visstickjes

Bewegen we naar de frontlinie van de academische natuurkunde dan belanden we in de kwantumfysica. In deze meest vooraanstaande tak van de mainstream natuurkunde wordt de Newtoniaanse nalatenschap al ruim een eeuw lang onderuit gehaald. Door mijlpalen als het tweespletenexperiment, zijn de afgelopen jaren zelfs de meest vastgeroeste Newton groupies en andere materialisten inmiddels zover dat ze niets anders kunnen dan erkennen dat er wel sprake moet zijn van een verbindende factor. Dat deeltjes toch echt een relatief begrip zijn en we eigenlijk gewoon leven in een groot, energetisch golfslagbad.

De kwantum mindstate is helemaal hot in met name de techwereld. We hebben vanuit de kwantumfysica en kwantummechanica te maken met steeds gekkere kwantumcomputing. Het woord kwantum vliegt je overal om de oren en is inmiddels echt een buzzword geworden. Het is op zich een mooie ontwikkeling dat de gecentraliseerde natuurkunde eindelijk een meer verbonden karakter begint te krijgen. Ook bij de pijprokende ribbroeken begint het traag maar gestaag toch wel in te slaan dat het in de kern niet om piepkleine deeltjes draait, maar dat je als je iets verder inzoomt, belandt in een mystieke wereld van resonante geloven, geometrie en non-lokale verstrengeling. Anderzijds staat een kwant nog altijd voor een meetbaar deeltje en wordt je als je binnen de academische muren het woord ether in de mond durft te nemen alsnog verbannen of opgehangen. De witte jassen willen gewoon heel graag hun deeltjes blijven meten en we mogen het even beperkend als illusionair materiemodel toch nog niet helemaal loslaten. Stel je voor..straks zweven we weg.